• Patron i Sztandar Szkoły

      • Nadanie Zespołowi Szkół w Lipowcu Sztandaru

        oraz nadanie Gimnazjum Publicznemu imienia Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego

             21 marca 2014 r. zapisze się w historii naszej szkoły jako jeden z najważniejszych momentów. To w tym dniu placówka uzyskała tożsamość i symbol wyróżniający nas wśród innych szkół – Zespołowi Szkół w Lipowcu nadano Sztandar!

             Przedsięwzięcie to wymagało od całej społeczności szkolnej wiele wysiłku i poświęcenia. W akcję włączyli się właściwie wszyscy, którzy do tej pory współpracowali z ZS w Lipowcu.

            Uroczystość rozpoczęła się od Mszy Świętej w Kościele w Lipowcu, na której w otoczeniu czterech pocztów sztandarowych, poświęcony został nasz nowy sztandar. Mszę odprawił Ksiądz Proboszcz Piotr Jagiełka, zaś aktu poświęcenia sztandaru dokonał Ksiądz Prałat Dziekan Dekanatu Rozogi Józef Midura.

            Po zakończonej mszy, nastąpił przemarsz do budynku szkoły. Pochód prowadziły cztery zaproszone poczty sztandarowe: Jednostki Wojskowej w Lipowcu, OSP w Lipowcu, Koła Pszczelarzy oraz Koła Łowieckiego „Knieja”. Wśród nich oczywiście poczet ZS w Lipowcu. Nad bezpieczeństwem uczestników czuwali żołnierze z Jednostki Wojskowej w Lipowcu, zabezpieczający wyznaczone miejsca na drodze.

            Część oficjalna rozpoczęła się od minuty ciszy, którą uczczono zmarłego w przeddzień uroczystości, byłego kierownika szkoły, śp. Tadeusza Lecha. Pani Dyrektor Iwona Walesiak powitała licznie zgromadzonych gości, m.in. Wójta Gminy Szczytno pana Sławomira Wojciechowskiego, Dowódcę Jednostki Wojskowej w Lipowcu ppłk. Krzysztofa Lisa, Księdza Prałata Dziekana Dekanatu Rozogi Józefa Midurę, Prezesa Banku Spółdzielczego pana Andrzeja Górczyńskiego, Nadleśniczego Nadleśnictwa Szczytno pana Janusza Kleszczewskiego. Gościliśmy również asystentkę Dyrektora Muzeum w Leśniczówce Pranie, lokalną prasę, byłych dyrektorów placówki oświatowej w Lipowcu, dyrektorów szkół Gminy Szczytno, emerytowanych pracowników i przede wszystkim rodziców naszych uczniów.

             Następnie pokrótce przybliżono bogatą i nie zawsze łatwą historię szkoły, która sięga 1945 roku. Były kierownik placówki, pan Kazimierz Jastrzębowski, z sentymentem wspominał kolejne etapy funkcjonowania naszej szkoły.

            Najważniejszym punktem uroczystości było przekazanie Dyrektorowi ZS w Lipowcu pani Iwonie Walesiak Sztandaru przez Komitet Fundacyjny, po czym Sztandar oficjalnie trafił w ręce przedstawicieli społeczności uczniowskiej, którzy ślubowali odnosić się to tego symbolu z szacunkiem. Dyrektor Iwona Walesiak podkreślała, iż „Sztandar jest dla szkoły zobowiązaniem, by swoim codziennym życiem dawać świadectwo idei oraz wartościom, które symbolizuje”.

            Fundatorzy Sztandaru symbolicznie wbili gwoździe do pamiątkowej tarczy, która zawisła na tablicy upamiętniającej Patrona ZS w Lipowcu Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego. Odsłonięcia tablicy dokonał tego samego dnia Wójt Gminy Szczytno pan Sławomir Wojciechowski.

             Po części oficjalnej, uczniowie zaprezentowali montaż słowno-muzyczny inspirowany twórczością patrona szkoły. Największy aplauz zdobył występ ucznia klasy III gimnazjum Marcina Pawlaka, który rewelacyjnie wcielił się w osławioną przez Irenę Kwiatkowską rolę Hermenegildy Kociubińskiej.

            Po występach wszyscy udali się na poczęstunek, gdzie można było skosztować tortu z wizerunkiem K. I. Gałczyńskiego, grochówki, swojskich wędlin, a także ciast domowego wyrobu. Była to świetna okazja do przeprowadzenia wielu serdecznych rozmów.

            Chociaż ten wielki dzień na zawsze już za nami, długo jeszcze będziemy wspominać emocje, jakie mu towarzyszyły. Napawa nas dumą fakt, że mogliśmy uczestniczyć w tym wydarzeniu i staliśmy się przez to częścią historii Zespołu Szkół w Lipowcu.

        Foto relacja

    • Patron Szkoły

      Konstanty Ildefons Gałczyński, (ur. 23 stycznia 1905 w Warszawie, zm. 6 grudnia 1953 tamże) – polski poeta. Najbardziej znany za sprawą paradramatycznej serii podszytych absurdem humoresek Teatrzyk Zielona Gęś, w której pojawiła się galeria postaci takich jak Osiołek Porfirion, Piekielny Piotruś, Hermenegilda Kociubińska czy Zielona Gęś.

      Życiorys

      Był synem Konstantego (technika kolejowego) i Wandy Cecylii z Łopuszyńskich (która była córką właściciela restauracji). Urodził się w kamienicy przy ul. Mazowieckiej 11 lub 14 w Warszawie. Później rodzina Gałczyńskich mieszkała krótko przy ul. Hortensji 6 i Chmielnej 72, skąd przeprowadziła się do mieszkania znajdującego się na pierwszym piętrze kamienicy przy ul. Towarowej 54, róg ul. Grzybowskiej. Tam Konstanty spędził swoje dzieciństwo i młodość.

      Po wybuchu I wojny światowej został wraz z rodzicami ewakuowany z Warszawy i w latach 1914–1918 mieszkał w Moskwie, gdzie uczęszczał do polskiej szkoły. Po powrocie do Warszawy studiował filologię angielską oraz klasyczną.

      Jego debiut literacki w prasie nastąpił w 1923 r. Związany był z grupą poetycką Kwadryga oraz pismami satyrycznymi i politycznymi stolicy, należał do bohemy artystycznej. Jego utwory publikowała także „Tęcza”, pismo społeczno-literackie wydawane w Poznaniu. W 1930 poślubił Natalię Awałow (ślub odbył się w soborze metropolitalnym Świętej Równej Apostołom Marii Magdaleny w Warszawie). W latach 1931–1933 przebywał w Berlinie na stanowisku attaché kulturalnego. W latach 1934–1936 Gałczyńscy mieszkali w Wilnie[6], na Zarzeczu (w domu przy ulicy Młynowej 2, obecnie Malunu 2) i tam w 1936 urodziła się ich córka Kira. W szeregu swoich utworów Gałczyński nawiązuje do atmosfery Wilna i śladów, jakie pozostawił w nim Adam Mickiewicz. W 1936 Gałczyńscy wrócili do Warszawy. Zamieszkali w Aninie, najpierw przez rok przy ul. Legionów (obecnie Homera), a później przy ul. Leśnej 18 (obecnie Trawiasta). W 1936 został opublikowany w Prosto z Mostu, wiersz Skumbrie w tomacie, gorzka satyra na Polaków, którzy nie troszczą się o jedność państwa.

      Wraz z początkiem II wojny światowej, powołany do wojska, brał udział w kampanii wrześniowej. Trafił do niewoli radzieckiej, z której został przekazany do niewoli niemieckiej. Okres okupacji spędził w stalagu XI A(niem.) (Altengrabow(niem.)) w Dörnitz(niem.). Podczas okupacji jego wiersze ukazały się w drukowanych konspiracyjnie antologiach poezji „Werble wolności” i „Słowo prawdziwe”. Po wojnie w latach 1945–1946 przebywał w Brukseli i Paryżu, w 1946 urodził się jego syn, także Konstanty Ildefons. Do Polski powrócił w 1946 i zamieszkał w Krakowie. W 1948 i w 1949 roku mieszkał w Szczecinie, gdzie założył (wspólnie z Heleną Kurcyusz i Jerzym Andrzejewskim) Klub 13 Muz. W Szczecinie napisał m.in. wiersze: „Polskie gwiazdy”, „Satyra na bożą krówkę”, „Wiosna w Szczecinie”, „Przygoda w Szczecinie”, „Szczecin”[a], „Wesoły sierpień”. 3 czerwca 1949 uległ zawałowi serca. Podjęto decyzję o leczeniu w Warszawie. Po leczeniu i rekonwalescencji pozostał w Warszawie (przeniosła się tu również żona, teściowa i córka). Zamieszkał na stałe przy Alei Róż.

      Współpracował m.in. z tygodnikami „Bluszcz”, „Prosto z Mostu” (przed wojną), a po powrocie do kraju z „Przekrojem” i „Tygodnikiem Powszechnym” oraz krakowskim kabaretem Siedem kotów. Wiele z jego powojennych utworów – w tym Poemat dla zdrajcy (atak na Czesława Miłosza), czy panegiryk „Umarł Stalin” (1953) – napisanych zostało w konwencji socrealistycznej. W roku 1950 sam stał się obiektem walki ideologicznej – jego twórczość została potępiona na Zjeździe Literatów Polskich przez Adama Ważyka jako drobnomieszczańska.

      W ostatnich latach życia stworzył kilka większych form poetyckich: Wielkanoc Jana Sebastiana Bacha (1950), Niobe (1951), Wit Stwosz (1952), Kronika olsztyńska (1952). Wydał m.in. tomiki wierszy Zaczarowana dorożka (1948), Ślubne obrączki (1949), Pieśni (1953). Był autorem tłumaczenia (a właściwie parafrazy) Snu nocy letniej Williama Szekspira (1952) oraz Ody do radości Friedricha Schillera. W latach 1950–1953 związany był z leśniczówką Pranie nad Jeziorem Nidzkim, gdzie napisał wiele utworów, m.in. Kronikę olsztyńską (1950). Tam też znajduje się obecnie jego muzeum.

      Zmarł 6 grudnia 1953 w Warszawie na skutek trzeciego zawału serca. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, gdzie spoczęła także jego żona Natalia (1908-1976).

      Uchwałą Rady Państwa z 8 grudnia 1953 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi na polu literatury polskiej.

      Oficjalna strona K.I.Gałczyńskiego